บทที่ ๗

ในระหว่างที่ผมกำลังหาตำแหน่งเหมาะๆเพื่อที่จะวางกระป๋องน้ำ มีคนโทรมาหาผม ทันที

ที่มิราเบลแน่ใจว่าผมรู้เรื่อง เธอรีบเดินกลับลงไปด้านล่าง ผมวางกระป๋องน้ำไว้ตรงหน้าต่าง

ทางมุมซ้าย พยายามจะไม่ส่งเสียงดังให้เคลซี่ตื่น ผมย่องแบบเบาๆออกมาจากห้องของเธอ 

ระหว่างทาง ตาของผมเหลือบไปมองที่เคลซี่หลับแบบหันข้าง เธอไม่กรนหรือส่งเสียงหายใจ

ใดๆออกมา เธอไม่มีทางรู้ตัวแน่นอนว่าผมแอบเข้ามาในห้องของเธอตอนกลางคืน เพื่อที่จะมา

วางกระป๋องน้ำไว้ทางทิศตะวันออก ตามที่ลุงดำแนะนำ " น้ำต้องได้รับตั้งแต่แดดวินาทีแรก

จนถึงแดดวินาทีสุดท้ายของวัน ห้องของเคลซี่อยู่ในตำแหน่งที่ดีที่สุด เอาเข้าไปวางแล้วกลับมา

นอนพักผ่อน " ผมค่อยๆเปิดประตูแล้วเดินออกมา ทันทีที่ลงมาถึงด้านล่าง มิราเบลยื่น

โทรศัพท์มือถือของลุงดำมาให้ผม

" ฮัลโหล " 

" รู้สึกอย่างไรบ้าง " เสียงแม่ของผมดังออกมาจากในหูโทรศัพท์ 

" ต้องดูกันยาวๆ " ผมตอบ

" แล้วมันดีขึ้นบ้างมั้ย " 

" ไม่ค่อยเท่าไหร่ "

" มาคิดๆดู จริงๆถ้าแม่เอาสร้อยกับแหวนไปขาย ก็น่าจะมีเงินพอผ่าตัดได้อยู่ " แม่ผม

พูดในที่สุด " อยากจะกลับมารึยัง " แม่ผมถาม ผมหันไปมองที่มิราเบล

" ยังอยากลองดูอีกซักพัก " 

" อีกซักพักนานแค่ไหน แม่คิดถึงมิร่าจะตายอยู่แล้ว ให้น้องกลับมาก่อนดีมั้ย " แม่พูด 

ผมหันไปมองที่มิราเบลอีกครั้ง " ถือสายแป็ปนะ " ผมบอกแม่แล้วยื่นโทรศัพท์ให้มิราเบลคุย

ต่อ ผมรีบเดินกลับไปที่ห้องแล้วล้มตัวนอนลงบนเตียง ตัดสินใจที่จะนอนเฉยๆซักพักก่อนที่จะ

ไปอาบน้ำ ผมนอนจ้องมองเพดานห้องแบบไม่คิดอะไร หรือจะพูดให้ถูก ผมเหนื่อยเกินกว่าจะ

คิดอะไรออก ซักพัก ตาของผมปิดลง โดยไม่รู้ตัว ผมเรื่มฝัน ในฝัน ผมอาศัยอยู่ในกระท่อม

หลังนึง ตอนแรกผมนึกว่าผมอยู่คนเดียว แต่ข้าวของต่างๆที่วางกระจัดกระจายภายในบ้าน

ทำให้ผมเปลี่ยนความคิด ช้อนส้อมมีทั้งหมด 4 คู่ จานชาม มีเยอะเกินกว่าที่ผมจะใช้คนเดียว

ได้ ผมหันไปมองตรงที่คาดว่าเป็นที่นอน มีหมอนตั้งอยู่สองใบ ผ้าห่มสีน้ำเงินถูกพับอยู่อย่าง

เป็นระเบียบ ผมอยู่กับใคร? คนรักที่ผมไม่เคยเห็นหน้า? แสงแดดสีเหลืองทองส่องผ่าน

หน้าต่างที่แง้มเปิดไว้ด้วยไม้เล็กๆหนึ่งแท่ง ทอดยาวผ่านระหว่างกลางของโต๊ะที่ใช้วางเครื่อง

ครัว ความสว่างรูปสามเหลี่ยมปลายแหลมเผยให้เห็นฝุ่นที่เกาะหม้อและจานชามยาวเลยมาถึง

ละอองฝุ่นที่ลอยตัวอย่างช้าๆอยู่ตรงกลางของห้อง ราวกับว่ามีใครฉายไฟฉายเข้ามาในบ้าน

ร้างที่มืดทึบไปทั้งหลังแล้วหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อน  ผมได้ยินเสียงลมพัดต้นไม้อยู่

เป็นระยะๆ เมื่อมองลอดผ่านช่องตรงหน้าต่าง ใบไม้ที่โดนลมสั่นไหวเป็นจังหวะทำให้หน้าต่าง

กลายเป็นเหมือนกับทีวี ผมหยุดยืนดู ซักพัก ผมเดินไปตรงประตูบ้านแล้วพลักประตูออกไป 

ทันทีที่พลัก ประตูหลุดออกมาจากโครงของมัน ผมค่อยๆเอียงมันพิงเอาไว้ตรงกำแพงด้านนอก 

ก้าวเท้าออกมาจากบ้าน ผมหันหลังกลับไปสำรวจตัวกระท่อม ตัวบ้านทำจากกิ่งไม้และฟางที่

อยู่ในสภาพทรุดโทรมเต็มที่ ที่ตามฟางทั่วบริเวณบ้านมีสีดำเข้มเป็นย่อมๆบ่งบอกถึงกาลเวลา 

ผมหันหลังกลับไปมองที่วิวตรงข้ามเป็นวิวของทุ่งหญ้าที่ทอดยาวออกไป ตรงไกลสุดของ

สายตาเป็นภูเขาที่เต็มไปด้วยป่าไม้ทึบ ผมไม่รู้สึกถึงวี่แววของสิ่งมีชีวิตใดๆเลย แม้แต่มดสัก

ตัวก็ไม่มี ตอนแรกผมจะเดินออกไปเรื่อยๆ แต่มีอะไรบางอย่างบอกผมว่าผมต้องรอ รอใครคน

นั้นกลับมา ผมนั้งลงตรงก้อนหินข้างหน้าบ้านแล้วบรรจงรอ นั้งดูทุ่งหญ้าสีเขียวอ่อนกับสายลม 

แสงแดดจ้าส่องกระทบกับหมู่ต้นหญ้าเป็นแสงระยิบระยับมากมายนับไม่ถ้วน ไม่มีอะไรทำ ผม

ตัดสินใจว่าจะนั้งนับมันให้ถ้วนว่ามีทั้งหมดกี่ดวง แต่เริ่มนับไปไม่ได้เท่าไหร่ ผมตื่น

ทันทีที่มองนาฬิกา ผมบังคับตัวเองลุงขึ้นจากเตียงเพื่อไปเข้าห้องน้ำ ในระหว่างที่อาบ

น้ำ ผมพยายามนึกถึงความฝันนั้นอีกครั้งแต่ผมจำไม่ได้ พอเดินออกมา ผมเห็นมิราเบลนั้งอยู่

ตรงเก้าอี้

" แม่บอกว่าอยากให้หนูกลับบ้าน " เธอพูดทันทีที่เห็นผมออกมาจากห้องน้ำ

" แล้วเธอบอกว่าไร " ผมเดินมานั้งลงบนปลายเตียงตรงข้ามกับมิราเบล พร้อมกับเอา

ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผม

" หนูบอกว่าจะกลับพร้อมกับพี่นิค "

" ซึ่ง..นั้นอาจจะนานมาก "

" ไม่นานหรอก มิราเบลรู้ ตอนอยู่กับพี่นิค เวลาไม่เคยนาน " 

" มันอาจจะไม่สนุกไปตลอด " 

" มันต้องสนุกสิ "

" เธอโตแล้ว มิราเบล เราเล่นด้วยกันได้ไม่ทุกอย่างหรอก... เธออายุเท่าไหร่นะ​ " 

" 9 " 

" นั้นไง เห็นมะ 9ขวบก็โตมากแล้วด้วย "

" หนูทำของเล่นเองได้แล้วด้วย พี่เคลซี่สอน ตอนแรกนะต้องไปตัดเอากิ่งไม้มา แล้วก็

มัดเชือก แล้วก็..แล้วก็.. " มิราเบลทำท่าทางครุ่นคิด ผมหยุดดูเหตุการณ์

" เธอควรไปนอนได้แล้ว มันดึกมากแล้ว " 

" ไม่เอา หนูยังไม่ง่วง " มิราเบลยืนยัน เธอเริ่มเล่าต่อแต่ผมเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ

" เราเหนื่อยมากเลย ไม่อยากคุยต่อแล้ว เธอต้องออกไปแล้วหล่ะ " ผมพูดออกมาจาก

ในห้องน้ำ ซักพัก ผมได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งออกไปนอกห้อง ตามติดมาด้วยเสียงร้องไห้ดังมา

จากไกลๆ รีบใส่เสื้อผ้า ผมเดินออกไปนอกห้อง มิราเบลกำลังนั้งก้มหน้าอยู่ตรงขั้นบันได ผม

ก้าวขากลับเข้ามาในห้องอย่างเร็วแล้วรีบปิดประตู ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ซักพัก ก่อนจะตัดสินใจ

เดินมานอนลงบนเตียง ผมกดสวิทช์ปิดไฟแล้วตัดสินใจหลับตานอน แต่พอผ่านไปไม่กี่วินาที 

ผมเปิดไฟ รีบลุกออกจากเตียง แล้วเดินไปหามิราเบล

" ถ้าเธอยอมกลับไปนอน เราจะเล่าเรื่องอะไรสนุกๆให้ฟัง " ผมเสนอข้อแลกเปลี่ยน มิ

ราเบลทำเหมือนไม่ได้ยิน 

" จริงๆนะ มันสุดยอดมากเลย เราไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน " 

" ไม่เอา แจ๊ส " เธอพูดด้วยเสียงสะอื้นแบบไม่ยอมสบตา

" ไม่ใช่หรอก ว่าแต่มันไม่ดีตรงไหน " ตอนแรกผมกะจะเล่าประวัติชีวิตของ หลุยส์ 

อาร์มสตรอง ให้เธอฟัง แต่ผมคงต้องเปลี่ยน

" ไม่เอา แจ๊ส "

" แน่นอนๆ นี่มันยิ่งกว่าแจ๊สอีก นี่มัน... " ผมนึกคำไม่ออก " นั้นแหละ ว่าไง ตกลงมั้ย " 

" มิราเบลไม่อยากกลับบ้าน พี่นิคต้องสัญญา ว่าให้อยู่ต่อ หนูถึงจะตกลง " 

" แน่นอน เธอไม่ใช่เด็กๆแล้วหนิ ไม่มีใครห้ามเธอได้ "

" สัญญา ? "  มิราเบลรีบหันหน้ามาพร้อมรอยยิ้ม

" สัญญา " ผมตอบ

ผมกับมิราเบลเดินลงบันไดมาจนถึงด้านล่าง พอมาถึงตรงหน้าเคาร์เตอร์ไม้ ผมอุ้มเธอขึ้น

ไปนั้งด้านบน มิราเบลทำท่าทางบิดขี้เกียจแล้วล้มตัวนอนราบลงไปบนเคาร์เตอร์ ฝืนตัวเองให้

ลืมตา เธอหันมาพูดกับผม

" พร้อมและ " ที่แววตาของเธอยังคงมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ ผมยาวหยักโศกสี

ทองแดงของเธอ สยายแผ่กระจายออกเป็นวงกว้างคล้ายกับหางของม้า ด้วยความล้า ผม

แอนตัวไปพิงกับเคาร์เตอร์ด้านหน้า แล้วบรรจงยืนในลักษณะเอาคางหนุนข้อมือทั้งสองข้าง 

สายตาจับจ้องไปที่ประตู แต่ในหัวผมพยายามนึกถึงเรื่องอะไรซักอย่าง ผมไม่รู้จริงๆว่าจะเล่า

อะไร

" ก่อนที่จะเล่า ขอถามอะไรเธออย่างได้มั้ย " ผมเอียงคอไปถาม ตอนนี้มิราเบลนอน

หงายมองไปที่เพดาน

" เธอเชื่อในโชคชะตามั้ย " ผมถามโดยไม่รอ

" โชคชะตา " 

" อือ โชคชะตา "

" โชคชะตา คือ อะไร " 

" มัน..คือ.. สิ่งที่อยู่ดีๆก็เกิดขึ้นกับเรา แบบที่เราควบคุมมันไม่ได้ "

" เหมือนกับ อึแตก ช่ายมะ " มิราเบลขำ

" ประมาณนั้น " ผมถอนหายใจ

" งั้นหนูเชื่อ แล้วพี่นิคหล่ะ เชื่อรึเปล่า " เธอพูดต่อ

" เชื่อสิ เรื่องขี้นี่สำคัญมากเลย " ผมกับมิราเบลหัวเราะพร้อมกัน

" เอาหล่ะ จะเล่าให้ฟังถึงนิทานสุดยอดในตำนาน เกี่ยวกับ "อุจจาระ" เนี่ยแหละ 

พร้อมจะฟังแล้วช่ายมั้ย " 

" ยี้! มันจะสนุกหรอ ไม่ดีหรอก " 

" เปล่าๆ อันนี้มันเป็นขี้ที่ไม่ธรรมดา มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กหนุ่มที่อยู่ดีๆวันนึงเข้าก็ไม่

สามารถ ทำธุระส่วนตัว ได้อีกต่อไป "

" แล้วมันไม่ทรมาณหรอ " 

" ทรมาณสิ ทรมาณมากเลย เธอเองก็คงเคยทำช่ายมั้ย อั้นมันไว้นานๆ มันทรมาณ

มาก แต่ลองนึกดูสิ เด็กหนุ่มคนนี้เขาต้องอั้นมันไว้ตลอดกาล "

" ตลอดกาล "

" ใช่ ข้างนอกเขาก็เหมือนเด็กหนุ่มธรรมดาๆทั่วไป เขาใช้ชีวิตธรรมดาๆ ตื่นมาตอนเช้า 

ไปโรงเรียน เรียนหนังสือ เล่นกับเพื่อน กลับบ้าน กินข้าว นอน อะไรทำนองนั้น สิ่งเดียวที่เขา

แตกต่างคือ เขาไม่สามารถขี้ได้ แล้วต้องอั้นมันไว้อยู่อย่างนั้น แล้วเขาก็ต้องซ่อนความรู้สึก 

ปวด เอาไว้ไม่ให้ใครรู้ " 

" เขาฉี่ได้รึเปล่า "

" ฉี่ได้ตามปกติ อึไม่ได้อย่างเดียว "

" แล้วทำไมเขาต้องซ่อนมัน "

" เพราะว่า..เพราะ..เขาไม่อยากถูกเพื่อนๆหรือทุกคนล้อว่า แปลกประหลาด "

" แย่มาก หนูเกลียดพวกชอบล้อ "

" อืมม "

" พี่นิค ตลอดกาลนานแค่ไหน " มิราเบลสงสัย ผมพยายามนึก 

" นานมาก พี่รู้แค่นี้แหละ " 

" ทำไมเขาไม่บอกแม่ของเขา " 

" ไม่มีใครช่วยได้ ไม่แม้แต่หมอ " 

" แม้แต่หมอก็ช่วยไม่ได้ "

" ถูกต้อง "

" เขาไม่เศร้าแย่หรอ บอกใครก็ไม่ได้ ให้ใครช่วยก็ไม่ได้ " 

" เศร้าที่สุดเท่าที่คนๆนึงจะเศร้าได้ " ผมหยุดพูดไปชั่วขณะ มิราเบลนอนนิ่งไม่

ขยับเขยื้อน

" เวลามิราเบลเศร้า มิราเบลจะร้องเพลง " เธอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบ

เอากล่องสี่เหลี่ยมรูปร่างคล้ายกล่องไม้ขีดออกมา แล้วเธอค่อยๆบรรจง หมุนแท่งเหล็กเล็กๆที่

ยื่นออกมาจากด้านข้างของกล่อง เสียงดนตรีเบาๆดังออกมาแบบไม่ประติดประต่อ 

" Beautiful dreamer…wake up to me…star light and dewdrop.. are 

waiting for tree… " เธอร้องท่อนเดียว ซ้ำๆวนไปวนมา แต่เสียงร้องของเธอผิดคีย์และไม่

ตรงจังหวะกับไอ้กล่องดนตรีนั้น 

" พี่นิค หนูง่วงนอนแล้ว " มิราเบลยื่นกล่องดนตรีมาให้ผม แล้วหลับตาลง

" นี่ๆ " ผมเขย่าแต่เธอทำเหมือนไม่รู้สึก " อย่าพึ่งนอนตรงนี้ " ผมพยายามปลุก แต่มิรา

เบลนอนนิ่ง ปล่อยให้แสงจากหลอดไฟที่อยู่ด้านบน ส่องลงมาที่ใบหน้าตอนหลับของเธอ 

ผมเอากล่องที่อยู่ในมือขึ้นมาดู ด้านหน้ามีรูปของเด็กผู้ชายที่มีปีกเป็นผีเสื้อ ยืนอยู่บนเรือที่

ทำจากใบไม้ ภาพของมันทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลาสมัยยังเป็นเด็ก ทันใดนั้นผมนึกขึ้นได้ ว่าผม

เคยได้ยินเมโลดี้นี้ที่ไหนซักแห่ง มันน่าจะเป็นเพลงของ สตีเว่น ฟอสเตอร์.."บิวตีฟูล ดรีม

เมอร์"

" พอไม่อยากนอน ก็บอกให้ไปนอน พอหนูง่วง ก็บอกไม่ให้นอน " มิราเบลบ่นพึมพำออ

อกมาทั้งๆที่หลับตา 
        
        " พี่นิค นี่ เข้าใจยากจริงๆ "